Technika telewizyjna wykonała ogromny skok technologiczny w ostatnich latach. Najpierw telewizory czarno-białe zostały wyparte przez kolorowe, a w latach 90-tych świat zaczęły podbijać telewizory z płaskim ekranem. Swój sukces zawdzięczają nie tylko mniejszym gabarytom, ale również lepszym parametrom obrazu.
Telewizory plazmowe
Wyświetlacze plazmowe pojawiły się na rynku na przełomie lat 60-tych i 70-tych XX wieku. Jednak długo były to wyświetlacze monochromatyczne (jednokolorowe). Dopiero w 1997 roku firma Pioneer rozpoczęła sprzedaż kolorowych telewizorów plazmowych dla klientów indywidualnych. Telewizory te zdobyły popularność dzięki żywym kolorom, wysokiemu kontrastowi i przede wszystkim szerokiemu kątowi widzenia. Z technicznego punktu widzenia za wyświetlany obraz odpowiadała plazma (stan skupienia podobny do gazu), do uzyskania której potrzeba było dużo energii. W niedalekiej przyszłości okazało się to być największą wadą tej technologii.
Telewizory ciekłokrystaliczne
W latach 90-tych wyświetlacze LCD, czyli ciekłokrystaliczne, funkcjonowały na rynku równolegle z plazmowymi. Ustępowały im jednak parametrami obrazu i ceną. Jednakże gdy ekrany plazmowe osiągnęły szczyt swoich możliwości, technika LCD wciąż się rozwijała. Około roku 2005 telewizory plazmowe zaczęły być wypierane z rynku przez lepsze i tańsze w produkcji telewizory LCD. Bardzo istotny był też fakt, że ekrany LCD są bardziej energooszczędne.
Telewizory OLED
Kolejną rewolucją było wprowadzenie w 2008 przez Samsunga telewizorów ledowych. Za wyświetlanie barwa odpowiada dioda elektroluminescencyjna, którą sam generuje światło określonej barwy. Dzięki temu nie ma konieczności stosowania dodatkowego podświetlenia ekranu i może być on bardzo cienki. Mniejsze jest również zużycie energii, o około 30% w porównaniu z LCD. Wyświetlacze OLED cechują się również bardzo dobrym kontrastem obrazu, czasem reakcji oraz szeroką przestrzenią barw.
